Tiyatro Argentina'da Performans, Perre 2000 Parça

2000 parçalık bu puzzle'ı bitirmem aylar sürdü. Evet zor bir puzzle ama geç bitirmemin sebebi zorluğu değildi.

Bu yılın mart ayının sonunda başlamıştım yapmaya. Kısa sürede yarısını tamamlamıştım. Önce orta kısmını tamamladım. Sonra nisan ayında ne zamandır içimde olan kedi sevgisini artık somutlaştırmak için kedi sahiplenmek istedim ve sahiplendim. 1 aylık yavru kedicik, geldiği gün önce menekşelerimin üstüne atladı. Ertesi gün sehpanın üstünde duran yarısı bitmiş bu puzzleın üstüne zıpladı. Ben "dur, ne yapıyorsun!?" demiştim ama iş işten geçmişti tabii ki... Yaptığım çoğu kısımlar bozulunca (neredeyse 1/3'lik kısmı) bütün motivasyonum, hevesim uçup gitmişti. Puzzle bir köşede durup duruyordu öylece.

Sonra rahmetli babam alternatif tedavi için İstanbul'a geldi. O dönem oturup ilgilenemeyeceğimi düşündüğüm için kaldırmak istedim puzzle'ı. Yıllardır puzzle yapan biri olarak puzzle halısının üstünde değil de kartonun üstünde yapmaya kalkınca kaldırmak sorun oldu tabii. Başlarken 'çok kısa sürede bitiririm, kaldırmama gerek kalmaz' düşüncesiyle başlamıştım. Puzzle halısına hiç gerek duymamıştım. Ama kaldırırken puzzle'ın bir kısmının daha bozulduğunu görünce "pes artık" dedim. 

Bir daha aylar boyunca dönüp de bakamadım yarım kalan puzzle'a. Bu puzzle hayatımın en zor dönemlerine denk gelmişti kısacası. Ağustos'ta babamı kaybettik. Babamın ölümünden birkaç ay sonra kaldırdığım yerden çıkarınca ağlamamak mümkün değildi benim için. Puzzle'a başlarken babam yaşıyordu ve umut doluyduk, tamamlarken ise babam artık hayatta değildi, ardında yarım kalmış bir sürü şey bırakmıştı. 

Puzzle'ın en zor kısımları kalmıştı zaten. Tıpkı çiçek desenleri gibi minik insancıklardan oluşan bu tiyatro tablosu da zordu gerçekten. Tam tamamlamama 50-60 parça kalmışken üst köşesine çay devriliverince ben bastım kahkahayı "bu kadar da olmaz artık" diyerek. En nihayetinde tamamladım ve birazdan yapıştırıcıyla yapıştırıp puzzle koleksiyonuma ekleyeceğim kendisini.